In de periode dat hij naar 's-Hertogenbosch kwam werd er nog druk gewerkt aan de Sint-Jan. Weliswaar was deze gotische bouw in 1530 gereedgekomen, maar de hoge middentoren was bij een brand in 1584 geheel verbrand en had een aanzienlijk deel van de kathedraal vernield. Zo was ook het middeleeuwse gotische oxaal, de afscheiding tussen het koor en de rest van de kerk, verbrand.

In 1610 was het gewelf weer geheel gedicht. De kerkmeesters konden hun activiteiten op iets anders gaan richten. Zij wensten in de kerk weer een oxaal te bezitten. Naar een Antwerps voorbeeld lieten zij schetsen maken. Coenraeth van Noremborg (de naam wordt steeds weer iets anders geschreven) maakt in 1610 de kostenberekening: elfduizend gulden. Op 13 december van dat jaar besliste de stad: het oxaal moest er komen. In die tijd was de binding tussen de stad en kerk nog zeer sterk; het stadsbestuur ijverde ervoor dat de kerk weer werd gerestaureerd.

Nog in dezelfde maand sloot de stad een kontrakt met Van Noremborgh en de volgende maand, op 27 januari 1611 gaf het stadsbestuur aan welke beelden er geplaatst dienden te worden en ook wanneer het gereed diende te zijn: op Sint-Jansmis 1613, of zoveel eerder als mogelijk zou zijn.

Van Noremborgh ging aan het werk. Maar de prijzen liepen uit de hand en werden steeds hoger. De stad en de kerk konden het niet meer betalen en trachtten op verschillende wijzen aan geld te komen.

De bakkersvrouw Van Buegen had van juffrouw Elisabeth van Brecht al een aantal jaren geld tegoed wegens geleverd brood. Zij betaalde weliswaar af en toe wat, maar het laatste scheen maar niet te willen komen. Uiteindelijk bestemde zij dat geld maar voor de plebaan om het aan het oxaal te besteden, zo schreef zij aan juffr. Van Brecht: „ ... soo is nu dese onse begeren, dat ghij dese reste voorts betalen sult aen handen mijn heer den blubbaen, want wijt hem over gegeven hebben tot behoef van den oxael ... ”

Op 16 november 1611 besloten de kerkmeesters tot een algemene kollekte om het oxaal van te betalen. Duizenden guldens méér dan begroot kosste het oxaal. Van Noremborgh bleef maar rekeningen sturen. Uiteindelijk moest het beslecht worden door een uitspraak van de Raad van Brabant in Brussel. Maar tot 1629 bleef Van Noremborgh het stadsbestuur lastigvallen om uitbetalingen van gelden.

Het oxaal overleefde de periode dat de Sint-Jan in hervormde handen was. Toen echter in 1860 de kerk weer geheel gerestaureerd werd in neo-gotische stijl, vond men dat dit oxaal er niet in thuishoorde. Het oxaal werd verkocht en prijkt nu als topstuk in een Londens Museum. „Holland op zijn smalst” heette het artikel dat in de vorige eeuw De Struers wijdde aan dit verdwijnen van een belangrijk kunstwerk, hetgeen indirect leidde tot de oprichting van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg.

In de wijk De Muntel heeft de gemeente een straat naar Van Norembergh genoemd. Waarom? Waarschijnlijk om de kunstenaar te eren die dit kunstvoorwerp voor 's-Hertogenbosch met assistentie van verschillende kunstenaars liet vervaardigen. Niet om de man te eren, die steeds maar weer om geld bleef vragen. Misschien ook wel als een teken van spijt dat een vorige Bossche generatie dit kunstvoorwerp uit 's-Hertogenbosch deed verdwijnen.