Wethouder Manis Krijgsman (met in zijn portefeuille ondermeer sociale aangelegenheden), stratte een omscholingsprogramma voor de werkloze sigarenmakers. Zij zouden bouwvakkers moeten worden! Want de stad had een grote behoefte aan goede woningen. Geen wonder dat wethouder Krijgsman pleitte voor een aanpak van de woningbouw. „Wanneer men iets voor het volk wil doen om het te verheffen, moet men op de allereerste plaats goede woningen bouwen... Heeft men geen redelijke woning ter beschikking, dan is alles wat men doet voor drankbestrijding, tuberculosebestrijding en sociale organisatie tevergeefs en het daaraangegeven geld kan men beschouwen als te zijn weggeworpen.”

Bij Bredero's Bouwbedrijf in Utrecht hadden ze ervaring in het vervaardigen van grote betonstenen. Hiermee zouden sneller en gemakkelijker huizen kunnen worden gebouwd door de omgeschoolde werkloze sigarenmakers. Inderdaad werden deze huizen gebouwd aan De Bossche Pad en omgeveing en in het gebied Hinthamerpoort. Telkens werd de bouw van een complex behandeld in de Bossche gemeenteraad. Honderden woningen zouden er gebouwd worden. Eén nadeel was dat men een grote eentonigheid vreesde. Burgemeester van Lanschot zij hierover: „100 dezelfde woningen op een rij, dat wordt een kerkhof.” Zelfs wethouder Krijgsman wilde niet „400 van die doodskisten naast elkander zetten met hier en daar een opening erin”.

De omgeschoolden kregen een laag salaris. Bij een meer dan gemiddelde produktie werden extra beloningen uitgedeeld.

De huur van deze huizen (in de volksmond 'sigarenmakerswoningen' genoemd) was laag; ook al omdat de nieuwe bewoners uit te saneren panden in de binnenstad kwamen waar weinig huur werd betaald. In de huizen was echter geen 'mooie kamer'. Daar had de vrouw des huizes kennelijk geen behoefte aan. Want de wethouder deelde daarover mee: „Zij zal dagelijks voor 'den pot' moeten zorgen, de kleeren herstellen, en van oud nieuw maken, zij zal door haar overleg en kennis de waarde van het door haar man verdiende loon moeten trachten te verdubbelen. Zulk een huisvrouw heeft aan een teveel aan ruimte niets dan last. Dat te groote huis voor haar capaciteit heeft tot gevolg dat zij boven haar kunnen gaat leven, te veel besteedt aan meubileering en er te weinig overschiet voor voedsel en andere noodzakelijkheden, waardoor allicht ondervoeding en erger voor haar en de kinderen ontstaat.”

Aan het eind van de negentiende eeuw vestigden zich een aantal sigarenfabrieken in de stad. De directeuren waren voornamelijk afkomstig uit het noorden. In het katholieken zuiden vonden zij gezagsgetrouwe én goedkope arbeiders. Het werden de bekende namen als Azijnman, Goulmy & Baar en Houtman die bekend raakten als producenten van sigaren.

Machines hadden in de sigarenfabrieken hun intrede nog niet gedaan. Het was voornamelijk handwerk dat geleverd werd door de vele sigarenmakers. Het moet in het begin van deze eeuw zelfs een kwart van de totale Bossche beroepsbevolking geweest zijn die zich met de sigarenfabricage bezig hield.

Op foto's uit het begin van deze eeuw zijn tientallen sigarenmakers te zien, bezig met hun werk aan lange rijen tafelsin de sigarenfabrieken. Voor een deel waren deze sigarenmakers ook kleine zelfstandigen: zij hadden enkele handlangers die voor hen werkten. Dat waren de bosjesmannen en de tabaksstrippers. Hij moest hen enkele kwartjes voor hun werk betalen.

Vakbondsman Theo Beerens beschreef deze situatie. „Het was onrustig op de fabriek. De meesterknecht surveilleerde over de werkzaal, bevroedend dat er weer op schelmerij gezind werd.” En hij schrijft verder: „Als de sigarenmakers hun naam hoorden afroepen, met de mededeling 'beneden komen', brak menigeen het angstzweet uit. Dan wist men reeds bij voorbaat, dat een aantal van de gemaakte op de controletafel zouden liggen.” Deze sigaren werden afgekeurd. En niet enkel deze sigaren, maar een veelvoud ervan zou van het loon van de sigarenmaker worden afgetrokken. Een van de gevolgen van deze situatie was, dat vele sigarenmakers tevens thuiswerker werden.

Slechts een kwart eeuw zou de sigarenfabricage in Den Bosch 'bloeien'. Tijdens de Eerste Wereldoorlog stagneerde de aanvoer van tabak. De talloze werkloze sigarenmakers werden omgeschoold tot bouwvakker. Toen de aanvoer van tabak na het sluiten van de vrede weer op gang kwam, verhuisde de fabrikanten verder naar het zuiden, naar Boxtel en Valkenswaard waar de arbeidskrachten goedkoper waren.